Leestijd
Ze promoveerde in de scheikunde en startte in 2014 aan een veelbelovende carrière bij onze destijds actuariële unit. Zeven jaar later zijn haar hersenen en daarmee haar droom van een loopbaan als scheikunde docent dusdanig beschadigd geraakt dat ze die droom niet meer kan verwezenlijken. In plaats van opgeven na het noodlottige wielren-ongeval, zet Angelique Wammes-Bouman zich nu in voor het zichtbaar maken van niet-aangeboren hersenschade. Van een rol als slachtoffer wil ze niets weten. In samenwerking met een handvol partners, waaronder House of Bèta, werft Angelique nu fondsen voor de hersenstichting en organiseert ze onder andere de Klaverbladtocht om geld in te zamelen.
Angelique, kun je iets vertellen over de totstandkoming van de samenwerking met House of Bèta?
Graag zelfs. Toen ik in 2014 in dienst kwam was dat bij wat destijds nog de business unit Actuarieel van Talent&Pro heette. Ik ben daar terechtgekomen na mijn promotie in de scheikunde. Ik wist toen vooral dat de academische wereld niets voor mij was. Wat ik wel wist was dat ik handig ben met getallen en graag wilde blijven leren. Toen ontdekte ik het traineeship Actuarieel en heb ik gesolliciteerd. Als buitenmens en fanatiek wielrenner heb ik altijd gekoerst, tot ik bij een wedstrijd in de buurt van Rotterdam met mijn trapper de grond raakte. Het enige wat ik me daarvan kan herinneren is dat ik gelanceerd werd en mensen me wakker probeerde te maken. Ik voelde me daarna schuldig dat ik in mijn vrije tijd een ongeval had gehad, en heb me daarom maandag gewoon gemeld bij mijn opdrachtgever. Een halve dag moet wel lukken, dacht ik. Het bleek uiteindelijk kansloos. Later zei mijn revalidatie-arts hoe belangrijk het is om juist kort na een ongeval rust te nemen.
“Als buitenmens en fanatiek wielrenner heb ik altijd gekoerst, tot ik bij een wedstrijd in de buurt van Rotterdam met mijn trapper de grond raakte. Het enige wat ik me daarvan kan herinneren is dat ik gelanceerd werd…”
Je hebt toen noodgedwongen een carrièreswitch gemaakt. Hoe ging dat?
Ik heb toen inderdaad de beslissing genomen om mijn contract op te zeggen vanwege mijn herstel. Gelukkig heb ik kort daarna als zij-instromer een plekje in het onderwijs gevonden. Het leek me superleuk om met pubers en onderwijs bezig te zijn en ik kon ook nog eens blijven koersen. Ik heb aan het ongeval altijd restschade gehouden ben ik nooit meer naar 1 fte gegaan, maar het had toen nog relatief weinig impact op onze kwaliteit van leven.
Daar kwam vrij op een gegeven moment verandering in: kun je vertellen waar het fout ging?
Blijven sporten vond ik heel belangrijk, maar om risico’s te minimaliseren deed ik het wel in kleine stapjes. Ik ben toen gaan mountainbiken, samen met een ervaren vriendin. We zijn onder andere een keer naar Papendal geweest, waar het parcours Rock Garden staat. Voor de laatste afdaling zei ik dat zij voorop moest en ik zou volgen. De volgende herinnering die ik daaraan heb is dat een arts mij vertelde dat ik naar huis mocht. Tijdens mijn afdaling blijk ik bij de derde steen plotseling omgevallen te zijn. Ik was dus niet gevallen door een fout, maar omdat ik tijdens het fietsen gewoon het bewustzijn verloor. De oorzaak blijft tot op de dag van vandaag onduidelijk. Dat ongeval vond vlak voor de zomervakantie plaats. Vijf weken revalideren tijdens de zomervakantie en daarna weer mijn lessen oppakken, dacht ik. Ik begon in september met twee klassen, maar tegen de herfstvakantie bleek al dat het helemaal niet goed ging. Bij binnenkomst wist ik soms gewoon niet eens welke klas ik voor me had.
Wat heb je toen gedaan om antwoorden te vinden?
We zijn begonnen met neuropsychologische testen. De conclusie was dat mijn geheugen, concentratie en informatieverwerking sterk verslechterd waren. En dat herkende ik wel. Bij verkeerslichten bleef ik soms wel tien minuten staan omdat ik niet kon inschatten of het veilig was om over te steken. Testen in de daaropvolgende maanden leidden tot dezelfde conclusie. Ik heb daarna gesprekken gevoerd met een arbeidsdeskundige. Het onderwijs bleek een-no go en ook binnen de school waren geen passende alternatieven voorhanden.
Je vond toch een nieuwe baan. Hoe is dat gegaan?
Toen bleek dat ik in het onderwijs niet verder kon is spoor 2 geadviseerd. Dat betekent dat we Boogh hebben ingeschakeld, een re-integratiebedrijf gespecialiseerd in mensen met niet-aangeboren hersenschade. De focus lag daarbij op ontdekken wie ik nu was. Je bent gewend te denken in de kwaliteiten die je hebt, maar die was ik nu kwijt. Ik heb toen op papier gezet wat ik nog wél kon en ben gaan zoeken naar een nieuwe baan. Ik heb nooit zo vaak nee gehoord, zelfs voor vrijwilligersfuncties.
“Je bent gewend te denken in de kwaliteiten die je hebt, maar die was ik nu kwijt.”
Toen ik eens bij Bikeshop Amersfoort langsging om mijn fiets te repareren raakte ik aan de praat met een medewerker. Op zijn aanraden ben ik het gesprek aangegaan met de eigenaar. Het was de vreemdste sollicitatie ooit. Mijn pitch bestond eigenlijk uit “ik kan dit niet, ik kan dat niet, maar ik wil wel heel graag.” Hij en het team wilde me die kans wel geven. Sinds september werk ik daar 2x 2 uur in de week, waaronder op de maandagen. Dan is de winkel dicht en kan ik rustig mijn ding doen. Ze denken echt mee, houden rekening met de randvoorwaarden en als ik een keer eerder weg wil dan vragen ze me alleen of ik een seintje wil geven als ik veilig thuis ben. Je moet speciale mensen treffen om zo’n kans te krijgen.
De ene droom is misschien in duigen gevallen, maar je hebt nu een andere, misschien wel nog mooiere droom. Wat wil je bereiken met de Klaverbladtocht en jouw campagne?
Voor mijn ongeval wilde ik een keer de Iron Man gedaan hebben. Na het ongeval dacht ik: laat maar. Gaandeweg heb ik ontdekt dat het best kan, mits je het goed voorbereid en de juiste hulpmiddelen tot je beschikking hebt. Dankzij mijn SOS-noodbandje weten hulpverleners bijvoorbeeld meteen van mijn medische geschiedenis. Die wens om de Iron Man toch te gaan doen heb ik ook uitgesproken richting mijn partner. Ze vond het prima, mits we het verantwoord doen. Dat betekent bijvoorbeeld dat er iemand bij is die mij van de fiets trekt wanneer ik niet verder kan.
Wat hoop je dat mensen leren van jouw verhaal?
Ik gun iedereen een makkelijke start. Nu weet ik hoe belangrijk dat is. Je bent bijvoorbeeld vanaf het begin aan het bewijzen dat je iets niet kan met niet-aangeboren hersenschade. Door te vertellen over de effecten ervan hoop ik dat mensen ook wat beter worden in het open benaderen van elkaar. Die missie is niet klaar na de Klaverbladtocht. Met de sokkenactie, door het werven van fondsen voor de hersenstichting en in samenwerking met mijn partners blijf ik aandacht vragen voor dit onderwerp.
“Ik gun iedereen een makkelijke start. Nu weet ik hoe belangrijk dat is. Je bent bijvoorbeeld vanaf het begin aan het bewijzen dat je iets niet kan met niet-aangeboren hersenschade. Door te vertellen over de effecten ervan hoop ik dat mensen ook wat beter worden in het open benaderen van elkaar.”
Angelique steunen bij haar strijd?
Van 10 t/m 13 september vindt de Klaverbladtocht plaats. Je kunt Angelique steunen door een donatie te doen op haar website, maar je kunt je ook inschrijven en zelf meewandelen-, -rennen, -fietsen, -skaten, of -kanoën tijdens de Klaverbladtocht.
